Wych. kl. 1d Aleksandra Szczepańska zainspirowała uczniów do zajęć „Jak wytańczyć muzykę? poprzez film UD, w którym Monika Kiwak - improwizatorka, tancerka i pedagog tańca współczesnego - zachęciła do eksperymentowania i stworzenia własnego tańca. Uczniowie poszukiwali odpowiedzi na pytania: Kto może tańczyć? Co jest potrzebne do tańca? Czy każdy lubi takie same ruchy w tańcu? Kluczowym momentem zajęć było  uczestnictwo w zabawie ruchowej: „Słuchaj i mów ciałem”, w której dominowały elementy: zaskoczenia i autentycznego słuchania. To z kolei uwidoczniło otwarcie się uczniów na dźwięki niepopularnej muzyki. Uczniowie poruszali się w dowolny sposób, jak również po ukierunkowaniu sposobu poruszania (m. in. blisko ziemi, jak roboty, jakby wpadli w ocean gęstego miodu, zajmując jak najwięcej lub jak najmniej przestrzeni…). Słuchając muzyki zastygali w dowolnej pozycji, a następnie w ciszy odpowiadali ruchem na usłyszany wcześniej fragment muzyczny.
W czasie refleksyjnego podsumowania zabawy, można było usłyszeć następujące odpowiedzi: „cały czas słyszę tę muzykę i chcę tańczyć”, „czuje się lekko”, „teraz jestem radosny”, „przed zabawą czułem niepokój, ale teraz jestem szczęśliwy”, „polubiłem taniec”, „nie widziałam innych, jak tańczą – byłam tylko ja i muzyka”, „tańcząc w ciszy słyszałam w głowie melodię”…

Taniec stał się osobistą wypowiedzią,  która  w tym przypadku była istotniejsza od estetyki, pozbawiona schematu, wyuczonych kroków, techniki, stylu,  a poruszająca wyobraźnię tańczących uczniów. Muzyka prowadziła do własnej interpretacji tańca, która nie podlegała ocenie. Każdy
z uczniów prowadził swój własny, wyjątkowy dialog z muzyką.

Realizacja i opracowanie: Aleksandra Szczepańska